به تو می گویم...
به تو که بهانه ی آفرینشی...
ای پادشه خوبان داد از غم تنهایی
دل بی تو به جان امد وقت است که بازآیی
موعودمن!
آنقدرجان سوخته تر از من داشته ای و داری وآنقدر مشتاق تر از من چشم به راه آمدنت بوده وهستند که خجالت میکشم بگویم من هم منتظرت هستم آرزوی دیدارت را دارم...
هزاران سال است که جگر دوستداران وعاشقانت غریبانه آب شده...
سینه های داغدارشان با همان شراره ها و شعله ها به خاک رفته...
اما خاموش نشده...
اگر باور نداری
بگشای تربتم را بعد از وفات و بنگر
کز آتش درونم دود از کفن برآید
هنوزم که هنوز است آه دل سوختگانت شنیدنی ترین داستان ها وگفتن از غم عشق تو جذاب ترین سخن هاست...
وباز خطاب به تو ای بهانه ی آفرینش میگویم:
لایق فیض حضورت نیم اما بگذار
زندگی چند صباحی به خیالت بکنم
